ناگفته هاي پرويز پرستويي

پرويز پرستويي و حرف هايي كه تا به حال نگفته بود

ناگفته هاي پرويز پرستويي

پرويز پرستويي در گفتگوي اخير خود با ماهنامه انديشه پويا از تنفر خود نسبت به واژگان سلبريتي و هنرپيشه سخن گفت. بخش‌هايي از صحبت‌هاي او را در ادامه مي‌خوانيد:

_ به‌شخصه هميشه از ستاره بودن فرار كرده‌ام. چند روز پيش به كسي مي‌گفتم من از اين كلمۀ «سلبريتي» كهير مي‌زنم. فكر مي‌كنم انگار پيشوند يك فحش است. مي‌گويند: ‌سلبريتي مزدور، سلبريتي فلان.

_ من نزديك به چهار دهه مي‌شود كه كار مي‌كنم. نشده كه بگويند پرستويي ديگر به درد نمي‌خورد. چون براي مسئوليتي كه در اين دو ساعت نقش بازي كردن به من مي‌دهند، پير خودم را درمي‌آورم. دو ماه قبل از فيلم‌برداري «بيد مجنون» هفت‌ونيم صبح به مجتمع نابينايان در فلكه صادقيه مي‌رفتم و تا پنج بعدازظهر چشم‌بند مي‌زدم و نابينا مي‌شدم و خواندن خط بريل را مي‌آموختم. در حالي كه اصلاً در فيلم از چنين قابليتي كه پيدا كرده بودم استفاده نشد.

_ من اگر بخواهم درصد جانبازي در سينما بگيرم، هفتاد درصد جانباز هستم. در باديگارد اگر دكتر سهراب كيهاني به دادم نرسيده بود، دستم فلج شده بود.

_ در يك فيلم كيميايي عزيز، چهارده درصد از عصب هر دو گوشم از بين رفت، سر انفجار يك ماشين. مواد را در توي دري‌هاي ماشين كار گذاشته بودند، گفتم من آرپي‌جي زده‌ام، فقط به من بگوييد حجم و شدت انفجار چقدر است كه آمادگي داشته باشم. گفتند زياد نيست، چون بعداً قرار است صداگذاري كنيم. اما شدت انفجار آن‌قدر بود كه درِ ماشين كنده شد. نتيجه آن‌كه چهارده درصد شنوايي هر دو گوشم از بين رفت. اين است كه مي‌گويم جان مي‌كنم تا حق مطلب آن شخصيت ادا شود.

_ يك سال است كه بيكار هستم اما بي‌اغراق بگويم دو هفته يك‌بار به من پيشنهاد بازي مي‌شود. اما سعي مي‌كنم انتخاب غلطي نكنم. و البته اين را هم آويزۀ گوشم كرده‌ام كه حواست باشد تو ديگر، كارمند بازنشسته‌اي. ما در اين سرزمين بازيگر خوب به‌وفور داريم، اما هنرمند كم داريم. من اصلاً از لفظ هنرپيشه بدم مي‌آيد. فكر مي‌كنم هنرپيشه مرده‌شور است. خودم را هنرپيشه نمي‌بينم و مي‌خواهم هنرمند باشم. بنابراين من بايد از خودم حراست كنم هم به لحاظ اخلاقي و هم به لحاظ رفتاري.

آموزش يار
چهارشنبه ۰۶ بهمن ۰۰ | ۰۸:۴۹
۵ بازديد
۰ نظر

ناگفته هاي پرويز پرستويي

آموزش آنلاين